’t Kan vriezen… maar ook dooien… hoop ik…
Wat een week… en wat een weer…
5 februari heb ik hele spannende skype- en telefoongesprekken met Klaartje Til over het weer…
Want 6 februari… de fotoshoot…
Gaat het miezeren? Gaat het misten? Zon wordt het sowieso niet…
Toch op het laatste moment aan laten komen? Hmmmpffff….
Het is zaterdagochtend… pijn in mijn kop, want ik heb geen echte koffie meer.
Stom, vergeten te halen bij die toko van “Undercover-Ferry” (ik zeg lekker niks, misschien ga ik hier een prijsvraag van maken…???) hier om de hoek.
Eerst… naar Jan en Marjolein… ophalen van de rekwisieten die daar al een paar weken staan.
En!!!! ECHTE KOFFIE!!!!
Het verlossende woord komt van Klaartje… “’t giet toch oan” …
Ohhhhh… had ik al gezegd dat ik sinds 2 weken weer aan het rijden ben, nadat ik dit 5 jaar lang niet gedaan heb?
Wat is het centrum van Amsterdam dan een *&%$#$&*!!!-plek om je voort te bewegen.
En zeker op een zaterdagochtend! Maakt niet uit wat de omstandigheden zijn, het BLIJFT hysterisch druk in deze binnenstad.
Gelukkig zonder blik- en letselschade Klaartje en haar vriend Abdallah kunnen bereiken.
Na de levensverzekeringspolissen te hebben door genomen, gaan we dan eindelijk naar… EDAM!!!
Hoe koud kun je het hebben? Stil staan… Waterkou… Slechte winterjas…
Alle theorieën over global warming konden voor mij op dat moment totaal het putje in.
Gelukkig was de vooraf gekozen locatie snel gevonden.
Een heel achteraf steegje, waar je niet zo gauw mensen verwacht, zeker niet in deze periode.
Maar… volgens mij zijn er in de afgelopen 5 jaar niet zoveel mensen door dit straatje heen gelopen als die dag.
Normaal zou ik het heel erg leuk hebben gevonden om al die mensen uit te leggen dat het om een leuke LP gaat.
Echter nu zou ik ze het liefste nog even een handje helpen om even flink door te lopen, zodat de fotoshoot afgerond kan worden en wij iets warms konden gaan drinken.
Dankzij het geduld, de creativiteit en het bikkelgehalte van Klaartje en Abdallah zijn er naar alle waarschijnlijkheid hele mooie foto’s uit gekomen.
De laatste mixen zijn klaar op zondag.
Nog een laatste keer goed luisteren, volgordes controleren en de goede eindmixen samen rapen.
En dan is het zover… de mail naar de CD-perserij kan de deur uit om de eindmixen te laten masteren.
Maar wat een weer… toch heel erg blij dat we zaterdag hebben door gezet om die foto’s te maken.
Het is in de afgelopen 10 jaar niet zo koud geweest.
Deze kou komt nooit goed uit, maar het zou toch wel heel erg zuur zijn geweest als we die zaterdagochtend hadden besloten om het uit te stellen.
Ligt er eindelijk ijs dat qua dikte een beetje Wennemars-proof is… zegt men: “’t giet niet oan”
Ik kan niet wachten tot medio maart…
Tot heel gauw weer lezers…